در یک سال اخیر و از زمان همهگیری ویروس کرونا، تمام اقشار جامعه، به لحاظ اقتصادی، به سهم خود ضربهی مهلک و صد البته جبرانناپذیری را تجربه کردند. همچنین کرونا، فعالان فرهنگی-ادبی را خانه نشین کرد و در طول این یک سال، خبری از نشستهای دورهمی در راستای بحث و تحلیل ادبیات، رونمایی کتابهای تازه و… نبود.
میتوان به این قضیه از دو منظر نگاه کرد: بدون شک همین تجمعها، کمک فراوانی به روی موج بودن نویسندگان و شاعران و عدم قطع ارتباط آنها با مخاطبین خود میکرد. کرونا چاپ کتاب برخی از این افراد را به تاخیر انداخت و وضعیت اجتماعیِ تحت تاثیر کرونا سبب حالتی از سردرگمی و بلاتکلیفی در فعالیت و چاپ و نشر صاحبان قلم شده است. اما این کنارهگیری و گوشهنشینی در نوع خود میتواند بسیار سودمند باشد؛ کسانی که به صورت حرفهای پیگیر هنر و ادبیات هستند، خصوصاً کسانی که دغدغهی آنها نوشتن اثری خلاق و ماندگار است، سال اخیر فرصتی شد تا ذهنها، پیشفرضها و مطالعات خود در حوزههای مربوطه تغذیه کنند تا پس از بین رفتن این بیماری همهگیر جهانی، با دست پر نزد مخاطبانشان بازگردند.
مسلماً در چنین وضعیتی که هیچ گونه ثباتی در سطح جامعه پیدا نمیشود، پیشبینی روزهای آتی و سال نو، کاری سخت جانفرساست. اما در وهلهی اول به نوبهی خود امیدوارم هرچه زودتر این بیماری ریشهکن شود و مردم بتوانند در اسرع وقت، بە زندگی پیش از کرونا برگردند. دوم اینکه روزگار مردم و بخش اقتصادی جامعه وضعیت قابل توصیفی ندارد؛ بهبود اوضاع اقتصادی و معیشتی مردم، باعث میشود نیازها و دغدغههای فکری هم دنبال شوند و دیگر حوزهها سامان خود را از دست ندهند. به همین خاطر امیدوارِ درست شدن و بهتر شدن این آسیب و فاجعهی حیاتی هستم.
ایمان دارم بە کاربلدی و ذهن دغدغهمند تیمی که در این نشریه کار میکنند. امیدوارم شمارههای درخشانی از این نشریه ببینم. پیشنهاد خاصی ندارم. در صورتی که نشریه سرزمین درک کافی و وافی بر رسالت تاریخی، اجتماعی، سیاسی و فردی در زمانه خود داشته باشد، بنیادیترین و در عین حال بهترین راه را برگزیده است.
- منتشر شده در شماره اول هفتهنامه سرزمین / دوشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۹
- نویسنده: فرشید رستمی
- منبع خبر: سرزمین