در حالی کە یک سال بیشتر بە آغاز قرن جدید نماندە بود بحران سیاسی و تورم اقتصادی و معیشتی و تحریم و… بس نبود کە خبر ظهور ویروسی هولناک بە نام کرونا، وحشت و مرگ را بە زندگیها افزود و نفسها را بە شمارە انداخت. به طوری کە آدمی از ترس اینکە مبادا با دستان خویش عزیزانش را بە کام مرگ بفرستد فاصلە را صد چندان کرد. اینگونە بود که «فاصلە گرفتن» نماد عشق و دوست داشتن شد. زندگی را چنان وحشتی فرا گرفت کە امنیت و آرامش به تمامی رنگ باخت و انسان حالا از کلید درِ منزل و دستگیرەی ماشینش هم میترسید و همیشە این دلهرە را داشت کە مبادا این موجود تازە از راە رسیدەی ریز و مرگآور، همراە با قرصی نان، غذا، کارت عابربانک و یا هر چیز دیگری بە خانەاش راە یافتە و او را بە کام مرگ بکشاند.
پس سفرها کنسل شد، مهمانیها حذف شدند، دید و بازدیدها نادیدە گرفتە شد، مغازەها بستە و کسب و کارها تعطیل شدند و رونق از سفرەهای مردم پر کشید و سرها افکندەتر شدند. دیگر نە کسی مراسم شادی برپا میکرد و نە عزا. عزیزان از دست رفتە در سوگی غریبانە و خاموش بە خاک سپردە میشدند و از یاد میرفتند دیگر نە کسی حال تسلیت گفتن داشت نە پذیرفتن و بە راستی سرها در گریبان شد.
اما در این میان این طبیعت بود کە جانی تازە در آن دمیدە میشد. طبیعتی کە سالها از جور و ظلم انسان در امان نبود با کاهش کارهای صنعتی و تعطیلی کارخانەها و نبود دود و دم ماشینها سرسبز و خرم شدە و نفس میکشید.
با این اوصاف در جامعەای کە در شرایط عادیش مردم از تهیەی امکانات یک زندگی ابتدایی عاجز و ناتوانند و غم نان دغدغەی بیش از نود درصد مردم است، قدر مسلم این است کە کار فرهنگی و پرداختن بە آن و مسألە آگاەسازی و کتاب و کتابخوانی در اولویت آخر قرار میگیرد اما کسانی کە هنوز با این شرایط بە فکر این مهماند بدون هیچ پشتوانەای، حتی بیحمایت مسؤولان مربوطە بە خاطر سنگاندازیهای موجود، کجا میتوانند راە بە جایی ببرند؟
در پایان میخواهم بگویم بچە کە بودیم با یک بیت شعر از نظامی بزرگ شدیم، امیدوار شدیم و زندگی کردیم:
در نومیدی بسی امید است
پایان شب سیە سپید است
حال کە ناامیدی بە امید تبدیل شدە است و دوران سیاە کرونا رو بە اتمام است و بیشتر کشورهای جهان مشغول واکسینە کردن ملتهایشان هستند امیدوارم مسؤولان رئوفانەتر بە وضعیت مردم بنگرند و واکسینه کردن مردم ایران را آغاز کنند و دوبارە خورشید امید طلوع کند و کسب و کارها رونق بگیرند و سلامتی و مسؤولیتپذیری و مهربانی جزو لاینفک زندگی مردم شود.
- منتشر شده در شماره اول هفتهنامه سرزمین / دوشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۹
- نویسنده: اثمر ابراهیمی
- منبع خبر: سرزمین